تلقی روایات از قیام حضرت مهدی(عج)

روزی که قدرت خداوند تجلی بیشتری دارد/ تلقی روایات از قیام حضرت مهدی(عج)

«ایام الله» یعنی روزهای خدا. همه‌ روزها روز خدا و همه‌ مکان‌ها از آن خداست، در عین حال گاهی زمان‌ها و مکان‌هایی داریم که اختصاص به خدا دارد و برای نشان دادن شرف و جلالت آن زمان و مکان، به خداوند نسبت داده می‌شود.

 

به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، در دعاها و زیارت‌ها از جمله در دعایی که در غیبت امام زمان(عج) آمده است، می‌خوانیم: «اللَّهُمَّ وَ أَحْیِ بِوَلِیِّکَ الْقُرْآنَ؛ خدایا! به سبب ولی‌ات قرآن را زنده کن».

از این عبارت معلوم می‌شود که قرآن هم می‌میرد و الا احیای قرآن معنا نداشت. باید مرده باشد تا زنده شود. 

«... کان میتاً فأحییناه ...»؛ تا مرده نباشد، زنده کردن معنا ندارد. 

«وَکُنْتُمْ أَمْوَاتًا فَأَحْیَاکُمْ...»؛ شما مرده بودید و خدا شما را زنده کرد.

تا مرده نباشد، احیا معنا ندارد. از این عبارت معلوم می‌شود که گاهی اسلام و قرآن می‌میرد، باید زنده شود و حیاتش فقط به دست ولی زمان علیه‌السلام است. او می‌تواند زنده کند. یعنی گاهی قرآن می‌میرد و آثار خودش را نمی‌بخشد. قرآن هست ولی آثارش نیست. قرآن هست ولی نور نیست. ذکر و شفا نیست. قرآن ذکر است، سراپا یاد و هوش است؛ بیداری و شفاست. 

«وَنُنَزِّل مِنْ الْقُرْآن مَا هُوَ شِفَاء وَرَحْمَة...؛ ما قرآن زیاد داریم. در همه‌ خانه‌ها قرآن هست و با لحن زیبا و خوب خوانده می‌شود؛ اما زنده نیست. آن حیاتی که باید به جامعه ببخشد، ندارد. جامعه قرآن دارد، اما حیات قرآنی ندارد. امام معصوم(ع) باید بیاید و زنده کند. 

«اللَّهُمَّ وَ أَحْیِ بِوَلِیِّکَ الْقُرْآنَ»؛ 

«خدایا! به سبب ولیت قرآن را زنده کن».